انواع بافت زخم

انواع بافت زخم

ارزیابی دقیق زخم و شناسایی انواع بافت زخم مهم است. مشاهده روند طبیعی بهبود زخم فوق العاده است. با این حال، روند سیستماتیک درمان همیشه کامل نیست. زخم های مزمن پیچیده هستند. شناسایی علت زخم مهم است، اما ارزیابی دقیق زخم نیز به همان اندازه اهمیت دارد. رنگ، قوام و بافت بستر زخم شما را به مناسب ترین برنامه مدیریت زخم هدایت می‌کند.

انواع بافت بستر زخم

بافت اپیتلیزه

فرآیند بازسازی اپیدرم بر روی سطح زخم با ضخامت جزئی یا در تشکیل بافت اسکار بر روی یک زخم تمام ضخامت را اپیتلیزه کردن می‌نامند. اپیتلیوم به رنگ صورتی روشن با ظاهر مرواریدی براق ظاهر می‌شود. سلول‌های اپیتلیال از لبه‌های بیرونی زخم حرکت می‌کنند و در بستر زخم تا بسته شدن زخم به هم می‌رسند. هنگامی که اپیتلیوم ایجاد می‌شود، به مرور زمان قوی‌تر می‌شود.

بافت گرانوله

تشکیل بافت گرانوله در مرحله تکثیر اتفاق می‌افتد. گرانوله سالم صورتی یا قرمز، با بافت ناهموار و تپه ای است. این تپه ها حلقه های مویرگی یا جوانه های گرانوله هستند. گرانوله تیره و کدر نشانه ایسکمی، پرفیوژن ضعیف و یا عفونت است. مرحله تکثیر زمانی به اتمام می‌رسد که میوفیبروبلاست ها به انقباض زخم کمک می‌کنند و سلول های اپیتلیال شروع به ظاهر شدن مجدد در بستر زخم می‌کنند. بافت گرانوله سالم صورتی یا قرمز است و شاخص خوبی برای بهبودی زخم است. بافت گرانوله اضافی را هیپرگرانوله یا هایپرگرانولیشن می‌گویند. بافت زخم در بالای سطح بستر معمولی زخم ظاهر می‌شود.

بافت اسلاف زخم

در انواع بافت زخم، اسلاف بافتی غیر قابل دوام یا از بین رفته است که می‌تواند فیبرینی، چسبنده، رشته ای یا ضخیم باشد. رنگ اسلاف می‌تواند از زرد، خاکستری، سبز، قهوه ای یا خرمایی متفاوت باشد. اسلاف دارای ارگانیسم های بیماری زا است، خطر عفونت را افزایش می‌دهد و با نگه داشتن زخم در مرحله یا حالت التهابی، از بهبودی زخم جلوگیری می‌کند. بنابراین، روش های دبریدمان جهت بهبود زخم نیاز است. تحریک بافت زنده باعث تسریع روند بهبودی می‌شود.

بافت نکروز

نکروز بافت مرده ای است که در یک زخم تمام ضخامت یافت می‌شود. ممکن است پس از آسیب سوختگی، زخم گانگرن، عفونت قارچی، فاشیای نکروزان و قرار گرفتن در معرض سیاه زخم پوستی، نکروز را مشاهده کنید. دستورالعمل های استاندارد فعلی مدیریت زخم توصیه می‌کنند که اسکار پایدار، دست نخورده (خشک، چسبنده، دستنخورده بدون اریتم ) روی پاشنه ها نباید برداشته شود. جریان خون در بافت زیر نکروز ضعیف است و زخم مستعد عفونت است. نکروز به عنوان یک مانع طبیعی در برابر عفونت عمل می‌کند و از ورود باکتری به زخم جلوگیری می‌کند. اگر نکروز ناپایدار شود (مرطوب، تخلیه، شل، قرمز)، باید طبق پروتکل کلینیک زخم یا مرکز دبرید شود.

بافت اسکب Scab زخم

در انواع بافت زخم، اصطلاح “اسکب” زمانی به کار می‌رود که پوسته ای در اثر انعقاد خون یا اگزودا تشکیل شده باشد. دلمه روی زخم های سطحی یا با ضخامت جزئی دیده می‌شود. دلمه پوسته قهوه ای رنگ و خشکی است که در عرض ۲۴ ساعت پس از آسیب روی هر سطح آسیب دیده روی پوست ایجاد می‌شود. هر زمان که پوست ما در اثر هر گونه بریدگی یا ساییدگی آسیب ببیند، ثانویه به دلیل جریان خون از رگ های بریده شده شروع به خونریزی می‌کند. این خون حاوی پلاکت، فیبرین و سلول های خونی به زودی لخته می‌شود تا از از دست دادن بیشتر خون جلوگیری کند. سطح بیرونی این لخته خون خشک می‌شود (هیدراته می‌شود) و پوسته قهوه‌ای رنگی به نام دلمه Crust تشکیل می‌دهد که بافت‌های بهبودی زیرین را مانند کلاهک می‌پوشاند. هدف از ایجاد دلمه جلوگیری از کم آبی بیشتر پوست در حال بهبودی زیرین، محافظت از آن در برابر عفونت ها و جلوگیری از ورود هر گونه آلودگی از محیط خارجی است. دلمه‌ها معمولاً تا زمانی که پوست زیرین ترمیم نشده و سلول‌های جدید پوست ظاهر شوند، محکم در جای خود باقی می‌مانند و پس از آن به طور طبیعی می‌ریزند.