فیستول شریانی‌وریدی؛ علائم، درمان و هزینه جراحی در سال ۱۴۰۴

تعبیه فیستول شریانی وریدی یک ارتباط غیرطبیعی میان شریان و ورید است که باعث می‌شود خون بدون عبور از مسیر طبیعی مویرگ‌ها، با فشار بالا وارد ورید شود. این جریان غیرعادی می‌تواند در مغز، نخاع یا اندام‌ها ایجاد شود و بسته به محل درگیری، علائم متفاوتی بروز دهد. در نوع نخاعی، نشانه‌هایی مثل کمردرد ماندگار، ضعف پاها و اختلال ادراری به‌تدریج ظاهر می‌شود و گاهی به اشتباه با دیسک یا تنگی کانال تشخیص داده می‌شود. اگر این ضایعه زود شناسایی نشود، خطر آسیب عصبی دائمی و حتی فلج وجود دارد. تشخیص معمولاً با MRI و تأیید نهایی با آنژیوگرافی انجام می‌شود. درمان اصلی امبولیزاسیون اندوواسکولار است که با بستن مسیر غیرطبیعی، جریان خون را به حالت طبیعی برمی‌گرداند. در موارد پیچیده، جراحی باز به‌کار می‌رود. شناخت زودهنگام علائم و مراجعه سریع به متخصص، بهترین راه جلوگیری از عوارض جدی این بیماری است.

فیستول شریانی وریدی چیست؟

فیستول معمولاً روی ساعد یا بالای بازو قرار می‌گیرد. با این حال، ممکن است روی پا نیز قرار گیرد.

فیستول شریانی وریدی زمانی شکل می‌گیرد که یک شریان و یک ورید، بدون عبور طبیعی خون از شبکه مویرگی، به صورت مستقیم به هم متصل می‌شوند. این اتصال غیرطبیعی باعث می‌شود خون با فشار بالا وارد ورید شود و جریان طبیعی بدن دچار اختلال شود. بسته به محل درگیری، این تغییر می‌تواند در مغز، نخاع یا اندام‌ ها پیامدهای متفاوتی ایجاد کند. در نوع نخاعی، افزایش فشار وریدی به بافت عصبی آسیب می‌زند و علائمی مثل ضعف پیشرونده یا اختلال اسفنکتری پدید می‌ آورد. در موارد درگیری مغزی، صدای نبض دار، سردرد یا علائم عصبی ناگهانی دیده می‌شود. ماهیت این بیماری اکتسابی است و اغلب به علت تغییرات عروقی مرتبط با سن یا التهاب ایجاد می‌ شود. درک ساختار این ضایعه به بیماران کمک می‌ کند اهمیت تشخیص زودهنگام و درمان سریع را بهتر بفهمند و از آسیب دائمی جلوگیری کنند.

تفاوت با سایر اختلالات عروقی

فیستول شریانی وریدی برخلاف بسیاری از اختلالات عروقی، یک اتصال مستقیم و غیرطبیعی بین شریان و ورید است که بدون حضور مویرگ‌ ها جریان پیدا می‌ کند. این ویژگی باعث می‌شود فشار خون شریانی مستقیماً وارد ورید شود و پیامدهای شدیدتری نسبت به اختلالات معمولی عروقی ایجاد کند. در مقابل، ضایعاتی مانند ناهنجاری عروقی مویرگی یا وریدی معمولاً جریان کم فشار دارند و روند پیشرفت آن‌ها کندتر است. تفاوت مهم دیگر این است که در اختلالاتی مثل آ وی ام، یک شبکه پیچیده از عروق درگیر است، اما در فیستول شریانی وریدی تنها یک مسیر غیرطبیعی بین دو رگ ایجاد می‌ شود. همین موضوع تشخیص و درمان را متفاوت می‌ کند و باعث می‌ شود امبولیزاسیون یا جراحی دقیق برای بستن مسیر آسیب دیده ضروری باشد. شناخت این تفاوت‌ ها به درک جدیت بیماری و ضرورت درمان سریع کمک می‌ کند.

دلایل

فیستول شریانی وریدی زمانی شکل می‌گیرد که یک اتصال غیرطبیعی میان شریان و ورید ایجاد شود و جریان خون از مسیر طبیعی شبکه مویرگی عبور نکند. این تغییر مسیر باعث افزایش فشار خون و سرعت جریان در ورید می‌شود و به مرور سبب گشاد شدن دیواره ورید، تغییر شکل جریان خون و ایجاد لرزش یا صدای غیرعادی در محل ضایعه می‌گردد. در فیستول شریانی وریدی اکتسابی، آسیب‌های تدریجی یا ناگهانی به شریان یا ورید سبب باز شدن این مسیر مستقیم می‌شود. در نوع نخاعی، یک ورید کنار ریشه‌های عصبی تحت فشار خون شریانی قرار می‌گیرد و همین موضوع به تورم و کمبود خون‌رسانی بافت‌های اطراف منجر می‌شود. نتیجه نهایی، اختلال در تخلیه وریدی، احتقان نخاع یا بافت و بروز علائمی مانند ضعف، درد یا اختلال حرکتی است. این فرآیند بدون مداخله درمانی معمولاً پیشرونده است.

عوامل اکتسابی رایج

عوامل اکتسابی ایجاد فیستول شریانی وریدی معمولاً به مجموعه‌ای از آسیب‌ها و رویدادهای بالینی مرتبط است که ساختار طبیعی عروق را دگرگون می‌کنند. ضربه مستقیم، بریدگی عروقی، اعمال جراحی قبلی یا تروماهای نافذ از مهم‌ترین دلایل محسوب می‌شوند. گاهی نیز فیستول پس از روش‌های تهاجمی مانند کاتتریزاسیون شریانی یا انجام عمل‌های ارتوپدی در ناحیه اندام‌ها ایجاد می‌شود. التهاب عروقی و بیماری‌های تخریبی که دیواره رگ را ضعیف می‌کنند نیز می‌توانند این اتصال غیرعادی را شکل دهند. در بیماران دیالیزی، تلاش برای ایجاد دسترسی عروقی و تحریک بیش از حد ناحیه ممکن است به شکل‌گیری فیستول ناخواسته کمک کند. این عوامل اکتسابی معمولاً با گذشت زمان تشدید شده و نیازمند تشخیص دقیق و مداخله سریع هستند.

التهاب و آسیب عروقی

التهاب عروقی زمانی رخ می‌دهد که دیواره رگ به دنبال عفونت، بیماری‌های خودایمنی یا ضربه دچار تورم و ضعف ساختاری شود. این ضعف باعث کاهش مقاومت دیواره و آمادگی بیشتر برای ایجاد مسیرهای غیرطبیعی میان شریان و ورید می‌گردد. در حضور التهاب پایدار، لایه‌های داخلی رگ تخریب شده و جریان خون پر فشار شریانی می‌تواند راحت‌تر به سمت ورید نفوذ کند. آسیب ناشی از تروما یا جراحی نیز همین سازوکار را تشدید می‌کند و در برخی بیماران به تشکیل فیستول پایدار می‌انجامد. این روند اغلب بی‌صدا شروع می‌شود اما با گذشت زمان می‌تواند باعث تورم، وزوز یا اختلال عملکرد اندام شود و مداخله درمانی را ضروری سازد.

زمینه‌های کمتر شناخته‌ شده

برخی زمینه‌های کمتر شناخته‌ شده در ایجاد فیستول شریانی وریدی شامل اختلالات ژنتیکی، تغییرات هورمونی و وضعیت‌های نادری است که ساختار دیواره عروق را تضعیف می‌کنند. در برخی بیماران، ناهنجاری‌های مادرزادی ریز و پنهان به مرور و تحت استرس‌های فیزیولوژیک فعال می‌شوند و مسیر مستقیم میان شریان و ورید باز می‌شود. همچنین بیماری‌های مزمن که گردش خون را مختل می‌کنند یا موجب افزایش فشار وریدی می‌شوند می‌توانند زمینه مناسبی برای ایجاد این اتصال غیرطبیعی فراهم کنند. این طیف عوامل معمولاً در ابتدا بدون علامت هستند اما به تدریج خود را با تغییراتی مانند ورم، کاهش قدرت یا احساس نبض‌ مانند در محل بروز نشان می‌دهند.

افزایش سن

افزایش سن یکی از عوامل تدریجی اما مؤثر در شکل‌گیری برخی فیستول‌های شریانی وریدی است. با بالا رفتن سن، دیواره رگ خاصیت ارتجاعی خود را از دست می‌دهد و الگوی جریان خون حساس‌تر و آسیب‌پذیرتر می‌شود. کاهش مقاومت بافتی، رسوب عروقی و نازک شدن لایه‌های داخلی رگ شرایطی را ایجاد می‌کند که کوچک‌ترین التهاب یا آسیب می‌تواند مسیر غیرطبیعی میان شریان و ورید را باز کند. در افراد مسن، اختلالات زمینه‌ای مانند فشار خون بالا یا تصلب شرایین سرعت این فرایند را افزایش می‌دهند. نتیجه می‌تواند بروز علائم غیرمنتظره مانند ضعف اندام، تورم موضعی یا وزوز خفیف باشد که نیازمند ارزیابی دقیق تصویربرداری است.

“Traumatic arteriovenous fistulas of the upper extremity are uncommon injuries that often present with swelling, pulsatility, and a palpable thrill in the affected limb.”

فیستول‌های شریانی‌وریدی تروماتیک اندام فوقانی آسیب‌های نادری هستند که اغلب با تورم، ضربان‌دار بودن ناحیه و احساس تریل (ارتعاش) قابل لمس در اندام درگیر تظاهر می‌کنند.

PMC

نشانه‌های فیستول

نشانه‌های بالینی فیستول شریانی وریدی بسته به محل اتصال غیرطبیعی، شدت شانت و میزان درگیری بافتی بروز می‌کند و معمولاً ابتدا به شکل علائم مبهم و تدریجی ظاهر می‌شود. ورود خون پر فشار شریانی به سیستم وریدی کم فشار باعث احتقان، کاهش اکسیژن‌ رسانی و ایجاد فشار برگشتی در بافت‌ های اطراف می‌شود. در نوع نخاعی، این اختلال بیشتر به صورت ضعف پیشرونده، ناتوانی در تحمل فعالیت و بی‌تعادلی دیده می‌شود و در نوع مغزی الگوی غالب شامل سردردهای ضربان‌دار، وزوز و حس پری سر است. اهمیت تشخیص زودهنگام در این است که بسیاری از نشانه‌های اولیه با مشکلات ساده مانند خستگی یا استرس اشتباه گرفته می‌شوند و همین تأخیر ممکن است به آسیب عصبی پایدار منجر شود، به‌ ویژه هنگامی که مسیر وریدی برای مدت طولانی تحت فشار غیرطبیعی قرار گیرد.

● الگوی علائم نخاعی این الگو معمولاً با احساس سنگینی پا، ضعف تدریجی، کاهش سرعت راه‌ رفتن و ناتوانی در انجام حرکات ظریف شروع می‌شود. افزایش فشار وریدی در اطراف طناب نخاعی موجب اختلال در انتقال پیام‌ های عصبی و کاهش خون‌رسانی می‌شود و بیمار به مرور دچار بی‌تعادلی، بی‌حسی، گزگز و خستگی غیرعادی می‌گردد. برخی بیماران در فعالیت‌ های ساده مانند بالا رفتن از پله یا ایستادن طولانی دچار ناپایداری می‌شوند. این روند اگر ماه‌ ها ادامه یابد، می‌تواند عملکرد حرکتی را به شکل قابل توجهی کاهش دهد.

● ضعف و اختلال اسفنکتری هنگامی رخ می‌دهد که احتقان وریدی به نواحی کنترل‌ کننده عملکرد مثانه و روده برسد. بیمار ممکن است ابتدا با تاخیر در شروع ادرار یا احساس تخلیه ناقص مواجه شود و سپس به تدریج بی‌اختیاری خفیف، فوریت ادراری و دشواری در کنترل مدفوع بروز کند. این تغییرات معمولاً همراه با تشدید ضعف پا و کاهش توان حرکتی دیده می‌شود و نشان‌ دهنده ورود بیماری به مرحله پیشرفته‌ تر است. اهمیت این علامت در این است که کوچک‌ ترین تغییر عملکرد اسفنکتری نیاز به بررسی فوری دارد تا از آسیب دائمی جلوگیری شود.

● الگوی علائم مغزی بیشتر شامل سردردهای ضربانی، احساس فشردگی داخلی، وزوز گوش، اختلال تمرکز و گاهی تاری دید گذرا است. علت اصلی این نشانه‌ها، اختلال در تخلیه وریدی و افزایش تدریجی فشار داخل جمجمه است که جریان خون را از حالت طبیعی خارج می‌کند. بیماران اغلب این سردردها را با میگرن اشتباه می‌گیرند، اما تفاوت مهم در این است که سردردهای ناشی از فیستول شریانی وریدی معمولاً با فعالیت، حرکات گردن یا قرارگیری طولانی در حالت خمیده تشدید می‌شود. ادامه این وضعیت می‌تواند کیفیت زندگی را به شکل محسوس کاهش دهد.

● سردرد و وزوز زمانی ایجاد می‌شود که جریان خون پر فشار شریانی وارد مسیر وریدی کم فشار شده و نوعی تلاطم مداوم ایجاد می‌کند. این جریان غیرطبیعی می‌تواند موجب تولید صدای نبض‌ مانند در گوش شود که بیمار آن را به صورت وزوز هماهنگ با ضربان قلب تجربه می‌کند. سردردهای همراه معمولاً نوسانی، ضربانی و گاه همراه با احساس فشار پشت چشم‌ ها هستند. تداوم این وضعیت ممکن است تمرکز، خواب و فعالیت‌ های روزانه را مختل کند و در برخی افراد با استرس یا اضطراب اشتباه گرفته می‌شود.

تشخیص

تشخیص فیستول شریانی وریدی یک فرآیند چند لایه و دقیق است که بر پایه ترکیب علائم بالینی، تصویر برداری‌ های پیشرفته و ارزیابی جریان خون انجام می‌شود. پزشک ابتدا از روی شرح حال و معاینه عصبی به وجود اختلال در مسیرهای حسی و حرکتی مشکوک می‌شود و بر اساس الگوی ضعف، درد، بی‌تعادلی یا علائم مغزی، ناحیه احتمالی درگیری را تعیین می‌کند. مرحله بعد انجام MRI با تکنیک‌ های اختصاصی است که احتقان وریدی، تورم بافتی و تغییرات جریان خون را نشان می‌دهد و در بسیاری موارد اولین سرنخ‌های تشخیصی را فراهم می‌سازد. برای ارزیابی دقیق‌تر مسیر شریانی و وریدی، از MRA و گاهی CTA استفاده می‌شود تا الگوی شانت و محل اتصال غیرطبیعی مشخص گردد. با این حال استاندارد طلایی تشخیص همچنان آنژیوگرافی است که با دقت بالا مسیر ورود خون پر فشار شریانی به سیستم وریدی را نشان می‌دهد و مبنای تصمیم‌ گیری درمانی قرار می‌گیرد.

مراحل تشخیص

روش های درمان

درمان و مدیریت بالینی فیستول شریانی وریدی بر پایه کاهش شانت، بهبود جریان خون و جلوگیری از آسیب‌ های عصبی پایدار است. تصمیم‌ گیری درمانی با توجه به محل فیستول، شدت احتقان و علائم بیمار انجام می‌شود و اغلب نیازمند همکاری تیمی میان متخصص مغز و اعصاب، جراح عروق و اینترونشن است. در بسیاری از بیماران، درمان اندوواسکولار به عنوان خط اول انتخاب می‌شود، زیرا کم‌ تهاجمی است و می‌تواند مسیر شریانی وریدی غیرطبیعی را با دقت بالا مسدود کند. در مواردی که ساختار عروقی پیچیده است یا شریان‌ های تغذیه‌ کننده متعدد وجود دارد، ترکیبی از امبولیزاسیون و جراحی باز ممکن است مورد نیاز باشد. هدف اصلی درمان، قطع جریان پر فشار از شریان به ورید و بازگرداندن وضعیت طبیعی گردش خون است تا علائم عصبی بهبود یابد و خطر آسیب‌ های درازمدت کاهش پیدا کند. پیگیری‌ های منظم و تصویربرداری دوره‌ ای برای ارزیابی موفقیت درمان ضروری است.

رویکرد اندوواسکولار

رویکرد اندوواسکولار یکی از روش‌ های پیشرفته و کم‌ تهاجمی برای درمان فیستول شریانی وریدی است که از طریق کاتترهای ظریف و هدایت‌ شونده انجام می‌شود. در این روش، متخصص اینترونشن با دسترسی از طریق عروق محیطی مانند شریان فمورال، کاتتر را تا محل شانت هدایت می‌کند و سپس ماده انسدادی مناسب را در نقطه اتصال شریانی وریدی تزریق می‌نماید. این تکنیک امکان قطع دقیق جریان خون غیرطبیعی را بدون نیاز به برش جراحی فراهم می‌کند و به همین دلیل زمان بستری و دوران نقاهت بیمار کوتاه‌تر است. رویکرد اندوواسکولار به‌ ویژه در مواردی که فیستول در نواحی عمیق یا نزدیک ساختارهای حساس قرار دارد اهمیت دارد، زیرا دسترسی جراحی در این نواحی دشوار است. موفقیت این روش وابسته به نقشه‌ برداری دقیق پیش از عمل و انتخاب صحیح ماده انسدادی است تا از عود یا باقی‌ ماندن بخش‌ هایی از شانت جلوگیری شود.

مواد انسدادی

مواد انسدادی در درمان اندوواسکولار نقش اساسی دارند و انتخاب درست آن‌ها می‌تواند نتیجه درمان را به‌ طور کامل تحت تأثیر قرار دهد. این مواد با هدف مسدود کردن محل اتصال شریانی وریدی و قطع جریان خون غیرطبیعی مورد استفاده قرار می‌گیرند. از جمله این مواد می‌توان به چسب‌ های با پایه سیانو آکریلات، کویل‌ های فلزی، میکرو پودرها و پلیمرهای مایع اشاره کرد که هر کدام ویژگی‌ های متفاوتی در کنترل جریان دارند. چسب‌ های مایع به دلیل قابلیت پخش‌ شونده بودن برای شانت‌ های باریک مناسب هستند، در حالی که کویل‌ ها در نقاط با قطر بیشتر کاربرد دارند. ترکیب مواد در برخی موارد می‌تواند اثر انسدادی قوی‌ تری ایجاد کند، اما نیازمند مهارت بالا و نقشه‌ برداری دقیق است. انتخاب ماده انسدادی باید بر اساس مسیر شریانی تغذیه‌ کننده، اندازه شانت و ساختمان بافت اطراف صورت گیرد تا خطر عود کاهش یابد.

بستن مستقیم فیستول

بستن مستقیم فیستول یکی از روش‌ های کلاسیک و موثر در جراحی فیستول شریانی وریدی است و زمانی به‌ کار می‌رود که شانت به طور واضح قابل مشاهده باشد و امکان جداسازی دقیق آن وجود داشته باشد. در این روش، جراح با باز کردن لایه‌ های بافتی و نمایان ساختن مسیر شریانی و وریدی، نقطه اتصال غیرطبیعی را با نخ‌ های ترمیمی یا گیره‌ های مخصوص مسدود می‌کند. این تکنیک به‌ ویژه در مواردی که فیستول تک‌ شاخه و سطحی است، نتایج بسیار مطلوبی دارد و می‌تواند بلافاصله جریان طبیعی را به بافت بازگرداند. بستن مستقیم نیازمند مهارت جراح در تشخیص دقیق محل شانت و جلوگیری از آسیب‌ رساندن به عروق سالم مجاور است. پس از بستن فیستول، کنترل خونریزی، ارزیابی جریان وریدی و بررسی بازگشت طبیعی رنگ و عملکرد بافت از مراحل مهم پایان عمل محسوب می‌شوند. این روش همچنان یکی از گزینه‌های قابل اعتماد درمانی است.

پیشگیری و کاهش پیشرفت بیماری

پیشگیری از پیشرفت فیستول شریانی وریدی نیازمند مدیریت مداوم عوامل خطر و پایش دقیق تغییرات بالینی است. در بسیاری از بیماران، فیستول‌ ها ابتدا علائم خفیفی ایجاد می‌ کنند اما با گذشت زمان می‌ توانند به اختلال‌ های جدی عصبی یا جریان خون منجر شوند. بنابراین کنترل فشار، ارزیابی‌ های دوره‌ ای و توجه به نشانه‌ های هشدار، بخش اصلی مراقبت محسوب می‌ شود. کاهش ریسک تنها به اقدامات درمانی محدود نیست و شامل اصلاح سبک زندگی، کنترل بیماری‌ های زمینه‌ ای، مدیریت استرس و انجام تصویربرداری‌ های به موقع نیز می‌ شود. تشخیص زودهنگام به پزشک امکان می‌ دهد قبل از آسیب پایدار، مسیر شانت و شدت درگیری را شناسایی کرده و از پیشرفت بیماری جلوگیری کند. رعایت این اصول در کنار پایش تخصصی سبب می‌ شود بیمار بهترین شانس را برای حفظ عملکرد عصبی و کاهش خطر عوارض داشته باشد.

کنترل فشار خون: کنترل مداوم فشار برای کاهش شدت جریان خون داخل شانت و جلوگیری از گسترش فیستول

توجه به علائم هشدار: پیگیری فوری بی‌ حسی، ضعف، درد یا تغییر ناگهانی الگوهای عصبی

انجام به موقع MRI و آنژیوگرافی: بررسی دقیق مسیر شانت و ارزیابی زودهنگام تغییرات عروقی برای پیشگیری از آسیب پایدار

عوارض

عوارض فیستول شریانی وریدی می‌تواند طیفی از مشکلات خفیف تا اختلالات جدی و پایدار را شامل شود و اهمیت تشخیص زودهنگام را چند برابر کند. این عوارض معمولاً به دلیل عبور مداوم جریان خون پر فشار از مسیر شریانی به ورید و ایجاد احتقان در بافت‌ های اطراف رخ می‌دهد. گاهی این اختلال می‌تواند موجب فشار بر اعصاب، بی‌ نظمی جریان خون، التهاب موضعی و حتی اختلال عملکرد قلب در موارد پر جریان شود. شدت عوارض بسته به محل شانت، اندازه و مدت زمان درگیری متفاوت است و هر بیمار الگوی خاص خود را تجربه می‌کند. بررسی دقیق علائم، تصویربرداری مناسب و پیگیری مداوم از عوامل مهمی هستند که خطر این عوارض را کاهش می‌دهند. مدیریت صحیح، شامل کنترل فشار، ارزیابی‌های دوره‌ای و درمان هدفمند، می‌تواند از تبدیل عوارض اولیه به آسیب‌ های پایدار جلوگیری کند و کیفیت زندگی بیمار را بهبود بخشد.

آسیب عصبی پایدار: ایجاد ضعف، بی‌ حسی و فشار طولانی بر اعصاب

خونریزی یا لخته: پارگی عروقی یا تشکیل لخته در مسیر وریدی

نارسایی قلبی در AVF های پر جریان: افزایش بار قلب و خستگی پمپاژ در شانت‌ های پر فشار

جراحی

جراحی در مدیریت فیستول شریانی وریدی زمانی مطرح می‌شود که بیمار به درمان‌ های کم‌ تهاجمی پاسخ کافی ندهد یا ساختار عروقی به گونه‌ای باشد که امکان بستن شانت با روش اندوواسکولار وجود نداشته باشد. این رویکرد معمولاً برای موارد پیچیده، فیستول‌ های چند شاخه یا نواحی که وریدهای تخلیه‌ کننده بسیار گشاد شده‌اند به کار می‌رود. در جراحی، پزشک با برش‌ های کنترل‌ شده به محل دقیق شانت دسترسی پیدا می‌کند و پس از شناسایی مسیرهای شریانی و وریدی، اقدام به قطع، ترمیم یا بستن مستقیم محل اتصال می‌نماید. هدف اصلی جراحی، حذف کامل مسیر غیرطبیعی و بازگرداندن جریان خون طبیعی به بافت‌ هاست تا از پیشرفت آسیب‌ های عصبی جلوگیری شود. این روش اگرچه تهاجمی‌ تر است، اما در برخی بیماران بهترین شانس برای درمان قطعی محسوب می‌شود. برنامه‌ ریزی دقیق قبل از عمل، تصویربرداری هدفمند و مراقبت‌ های پس از جراحی نقش زیادی در موفقیت درمان دارند.

هزینه جراحی

هزینه جراحی فیستول شریانی وریدی بسته به محل درگیری، نوع فیستول، روش درمان و امکانات مرکز پزشکی متفاوت است. در مواردی که از درمان اندوواسکولار استفاده می‌ شود، هزینه‌ ها معمولاً شامل تجهیزات مصرفی مانند کویل‌ ها، چسب‌ های مخصوص، اونیکس، مواد کنتراست و دستمزد تیم متخصص می‌ شود که قیمت آن‌ ها بسته به کیفیت و نوع مواد می‌ تواند متغیر باشد. اگر جراحی باز انتخاب شود، عوامل دیگری مثل مدت بستری، مراقبت‌ های قبل و بعد از عمل و پیچیدگی محل درگیر به هزینه‌ ها اضافه می‌ شود. همچنین تجربه جراح و سطح تخصص مرکز تأثیر زیادی بر قیمت نهایی دارد. در فیستول‌ های نخاعی و مغزی، به دلیل حساسیت بالا و نیاز به تجهیزات تصویربرداری دقیق، هزینه‌ ها نسبت به سایر جراحی‌ های عروقی بیشتر است. در نهایت بیمار باید قبل از تصمیم‌ گیری، مشاوره کامل دریافت کرده و بر اساس نوع درمان بهترین برآورد هزینه را دریافت کند.

سوالات متداول

در مجموعه کلینیک ترنم، تعبیه فیستول شریانی وریدی توسط فوق تخصص جراحی عروق در اتاق عمل و به صورت سرپایی انجام می‌شود. جهت دریافت مشاوره با شماره زیر تماس بگیرید:

02147623737